Pierwsze doświadczenia z praktyki ambulatoryjnej: dobór pacjentów i wyniki poszerzenia struktur kostnych w leczeniu przewlekłego zapalenia zatok przynosowych

Wprowadzenie:

Celem pracy była ocena wyników leczenia metodą cewnikowania endoskopowego zatok w warunkach sali operacyjnej (SO) lub w ambulatorium, oraz określenie kryteriów kwalifikacji pacjentów do procedur wykonywanych w znieczuleniu miejscowym.

METODY:

Chorzy z przewlekłym zapaleniem zatok przynosowych opornym na leczenie (PZZP) zostali poddani po raz pierwszy zabiegowi cewnikowania endoskopowego ujścia zatoki szczękowej i lejka sitowego. Zarówno leczenie chirurgiczne klasyczne jak i chirurgia endoskopowa były przeciwwskazane w tej populacji chorych. Dokonano oceny techniki operacyjnej, parametrów chirurgicznych i wyników odległych w ramach 12-miesięcznej obserwacji po wykonaniu zabiegu.

WYNIKI:

W badaniu wzięło udział 71. chorych poddanych zabiegowi cewnikowania endoskopowego zatok, z czego 94% ukończyło 12-miesięczną obserwację. Wykonano 132 procedury poszerzenia ujścia zatoki szczękowej, przy czym w 129 przypadkach (98%) udało się skutecznie poszerzyć ujście zatoki. Prawie połowę zabiegów (33) wykonano w warunkach sali operacyjnej (SO) w znieczuleniu miejscowym z zastosowaniem dożylnych leków uspokajających. Przeciętny czas trwania zabiegu cewnikowania endoskopowego zatok wynosił 28,3 ± 21,1 min. i 40,2 ± 17,7 min., odpowiednio dla procedury jednostronnej oraz dwustronnej. Trzydzieści trzy procedury poszerzenia ujścia zatoki wykonano u 19. pacjentów w warunkach ambulatoryjnych. We wszystkich przypadkach uzyskano dostęp do ujścia zatoki i skutecznie przeprowadzono cewnikowanie endoskopowe w znieczuleniu miejscowym. Poziom bólu oceniany przez pacjenta w skali 10-stopniowej (2 = niewielki ból) był bardzo niski i wynosił przeciętnie 2,7. Wszyscy pacjenci zostali wypisani w ciągu 2 godzin od wykonania procedury terapeutycznej. Nie odnotowano krwawienia po zabiegu. Poprawa w sensie ustąpienia dolegliwości, obserwowana w 3., 6., i 12. miesiącu po zabiegu w podgrupie chorych leczonych w warunkach ambulatoryjnych była znamienna statystycznie (p ≤ 0,0012) i klinicznie, oraz porównywalna z analogicznie ocenianą poprawą stanu chorego w całej populacji badanej niezależnie od miejsca, w którym wykonano zabieg.

WNIOSEK: